“თვითკმაყოფილების ალეგორია”

მხატვარი MEAR ONE “თვითკმაყოფილების ალეგორია” – 2007 წელი

“ნაცრისფერი და ოქროსფერი”

ჯონ როჯერს კოქსი(1915-1990) “ნაცრისფერი და ოქროსფერი” – 1942 წელი.

ლენინის ძეგლი ზაჰესში

საბჭოთა კავშირში ვლადიმერ ლენინის ათასობით ძეგლი დაიდგა, თუმცა ერთერთი ყველაზე გამორჩეული ძეგლი დაიდგა 1927 წელს ზაჰესში – წოლხვრელის, მდინარის, წყალმიმღებისა და სათავო გამწმენდ რაბს შორის წარმოქმნილ კუნძულზე; კლდოვან ქარაფზე, მდინარის პირას. ლენინის ძეგლი საკმაოდ კარგად იყო ჩამჯდარი გარემოში და ხელის ჟესტით მიუთითებდა ზაჰესის კაშხლის მიმართულებით. ბრინჯაოს 7 მეტრიანი ძეგლის ავტორი იყო ცნობილი რუსი მოქანდაკე ივანე შადრი. 1991 წელს მოხდა ბელადის ძეგლის დემონტაჟი.

“და ჩვენ ვშრომობთ”

ნიკოლაი რერიხი(1874-1947) “და ჩვენ ვშრომობთ” – 1922 წელი.

ვლადიმირ კუში

ვლადიმირ კუში თანამედროვეობის ერთერთი ყველაზე გამორჩეული სიურეალისტი მხატვარია. მისი მრავალი საინტერესო ნამუშევრიდან განსაკუთრებით მომწონს ეს 11 ნახატი.

“ის არ მოტრიალდა”

დევიდ ინშოუ “ის არ მოტრიალდა” – 1974 წელი.

გამარჯვების ხმალი

ფაშისტურ გერმანიაზე გამარჯვების აღსანიშნად, საბჭოთა კავშირმა აღმართა მრავალი მემორიალი, როგორც ქვეყნის შიგნით ისე საზღვარგარეთ. აქედან ყველაზე საინტერესო არის “გამარჯვების ხმლის” ტრიპტიხი.

ტრიპტიხის პირველ ნაწილს წარმოადგენს ქალაქ მაგნიტოგორსკის მემორიალი “ზურგი – ფრონტს”, სადაც ასახულია მუშის მიერ მეომარისთვის ხმლის გადაცემის მომენტი. სტატისტიკის მიხედვით ურალის ამ ქალაქში აღმოსავლეთ ფრონტისთვის დამზადდა ყოველი მესამე ჭურვი და ყოველი მეორე ტანკის ჯავშანი.

შემდგომ ხმალი გვხვდება ქალაქ ვოლგოგრადში “დედა სამშობლოს” ქანდაკების ხელში აღმართული, სადაც მოხდა ცნობილი სტალინგრადის ბრძოლა, რომელმაც გარდატეხა მოახდინა გერმანიასთან ომში.

ბოლოს ხმალი ჩნდება გერმანიის დედაქალაქ ბერლინში, ქანდაკება “გამანთავისუფლებელი მეომრის” ხელში, ოღონდ უკვე დაშვებული, რაც ომის დასასრულის მიმანიშნებელია.

“სიკვდილით დასჯა გრანადის საამიროში”

ანრი რენიო(1843-1871) “სიკვდილით დასჯა გრანადის საამიროში” – 1870 წელი.

“გველების შემლოცველი”

ანრი რუსო(1844-1910) “გველების შემლოცველი” – 1907 წელი.

“პეკინი 2008”

მხატვარი – ლიუ ი “პეკინი 2008”, 2005 წელი.

ნახატზე გამოსახულია ოთხი გოგონა, რომლებიც თამაშობენ ძველჩინურ თამაშს – მაჯონგს. გოგონა ტატუთი, რომელიც ზურგით მაყურებლისკენ არის, ჩინეთია. მისგან მარცხნივ თამაშით გართულია იაპონია. დაფარულ ტანსაცმელში გამოწყობილია ამერიკა. ხოლო მაცდურად წამოწოლილი არის რუსეთი. ცალკე მდგომი გოგონა კი ტაივანი.

ქვების კომბინაციას რაც აქვს ჩინეთს ეწოდება – “დუნფენი”, ანუ “აღმოსავლეთის ქარი”. ამ სახელწოდებით ცნობილია ჩინური საკონტინეტთაშორისო ბალისტიკური რაკეტები. დანარჩენი ქვები არ ჩანს ნახატზე და უცნობია ამის გარდა რა აქვს კიდე ჩინეთს.

ამერიკას გააზრებული აქვს თამაშის ფასი, ის ღრმა და ჩაფიქრებული გამომეტყველებით უყურებს ტაივანს, თითქოს ცდილობს ერთდროულად ამოიკითხოს ტაივანის ფიქრები და სახის გამომეტყველებით მიანიშნოს რაღაც.

რუსეთი ერთი შეხედვით არ არის დაინტერესებული თამაშით, მაგრამ ეს ერთი შეხედვით. მას ფეხი უდევს ამერიკის მუხლზე, ხოლო მარცხენა ხელით ქვებს უცვლის ჩინეთს რაც მიანიშნებს, რომ ეს ორი ურთიერთსასარგებლო თამაშს აწარმოებენ.

იაპონია მხოლოდ საკუთარ თამაშს თამაშობს და არც იხედება სხვა მოთამაშეების მიმართულებით.

ტაივანს ერთ ხელში ხილით სავსე ლანგარი უჭირავს, ხოლო მეორეში კი ხილის სათლელი დანა. იგი ჩინეთს შესცქერის უჟმური და შეიძლება ითქვას ბოროტი გამომეტყველებით. მას არ შეუძლია რამის შეცვლა, ან თამაშში მონაწილეობის მიღება. მას ევალება მარტო ხილის გათლა მოთამაშეებისთვის.

ორაზროვანია მოთამაშეების ჩაცმულობაც – ჩინეთს მკერდი აქვს მოშიშვლებული და წელქვევით აცვია ქვედაკაბა და საცვალი, ამერიკას ხალათი აქვს მოსხმული მაგრამ წელქვევით შიშველია, რუსეთს მხოლოდ საცვალი აცვია, იაპონია კი საერთოდ შიშველია. ეს თითოეული სახელმწიფოს მდგომარეობის ასახვაა.

სხვა მოთამაშეების ფონზე ყველაზე მეტად ჩაცმულია ამერიკა, მაგრამ ის წელქვევით შიშველია, მაშინ როცა ჩინეთს და რუსეთს მიუხედავად თავიანთი სიშიშვლისა “იდუმალი” ადგილები ტანსაცმლის ნარჩენებით დაფარული აქვთ.

თუ თამაში გახდაზეა და ეს რაუნდი წააგო ჩინეთმა, მას მოუწევს ტანსაცმლის რომელიმე ნაწილის გახდა და რუსეთის მდგომარეობაში ჩავარდნა. წაგების შემთხვევაში ამერიკასაც ელოდება მსგავსი მომავალი. რუსეთმა თუ წააგო, საერთოდ უტანსაცმლოდ დარჩება. იაპონიას კი ისედაც არ აცვია არაფერი.

შეჯამების სახით შეიძლება ითქვას, რომ იმის მიუხედავათ რომ ნახატზე ყველაზე მეტად ჩაცმული არის ამერიკა, წაგების შემთხვევაში ის დაკარგავს ჰეგემონობას. რუსეთი ვერაგულად იქცევა, მას არ აქვს ძალა, რომ დამოუკიდებლად იარსებოს და ლავირებს ამერიკასა და ჩინეთს შორის. ეს უკანასკნელი და რუსეთი ჯერჯერობით თანამშრომლობენ რაც ნახატზეც არის ასახული. ამერიკას შეუძლია მხოლოდ ივარაუდოს თუ რას აკეთებენ ჩინეთი და რუსეთი მაგიდის ქვეშ. იაპონიას არ გააჩნია არანაირი რესურსი ამ თამაშის მოგების და წაგებისას მოუწევს მაგიდიდან ადგომა.

ტაივანი გვერდიდან იყურებს თამაშს, ის ხედავს ყველაფერს რასაც მოთამაშეები აკეთებენ. მაგრამ ის ვერაფერს ვერ ცვლის და მისი როლი გამარჯვებულისთვის ხილის გათლით შემოიფარგლება.

ამ თამაშის გამარჯვებული ან ამერიკა, ან ჩინეთი იქნება. ამერიკა უდავოდ ძლიერია, თუმცა ის თამაშობს ჩინურ თამაშს, ჩინური წესებით და არა დასავლურ პოკერს…